بچه ها وقتی وارد دانشگاه میشن به چند دسته تقسیم میشن: عده ای کما فی السابق مثل ادم مشغول درس خواندن هستند و همان دانش آموزان سابق هستند در مقطع جدید! و عده ای مشغول مسائل دیگه میشن که اونا هم چند دسته میشن. عده ای مشغول جنس مخالف هستند که شاید اکثریت باشن! عده ای دیگه مشغول تشکل ها و جنبش های دانشجویی میشن (بسیج و انجمن اسلامی و . با گرایش های مختلف)، عده ای مشغول انجمن علمی دانشکده و عده زیادی هم مشغول گذران وقت به طرق مختلف به استثنای درس هستند.
من ولی حق دانشجوئی ادا کردم اونم نه تنها در رشته خودم که مهندسی مکانیک بود بلکه در فلسفه و جهان بینی (معرفت شناسی) و فرهنگ و ارتباطات و روان شناسی و دین و ت و خانواده و مسائل اجتماعی و هر موضوع دیگه ای که درگیرش میشدم و بودیم (جمع و جامعه ما)
حقیقتا دانش جوئی کاری بس سنگین است و کمر شکن هست اونم وقتی این همه موضوع رو همزمان و موازی هم درگیرش باشی. البته منظورم این شبه دانش جوئی مرسوم نیست که یه سری واحد پاس میکنی و یه مدرک میدن بهت و آخر کار نمی تونی دو کلام از چهار سال وقتی که گذاشتی حرف بزنی و انگار که نه انگار چهار سال اصطلاحا دانش جو بودی!
من ریسک کردم و ریسک کردنم در مجموع موفق یود و دنیایی از تجربه ها در کوتاه ترین زمان یعنی ۲ ۳ سال بدست آوردم و تنها ناکامی من ناتمام ماندن رشته خودم بود که در نهایت با انصراف راهی خدمت علافی سربازی شدم.
کلا اعصاب نق زدن ندارم (تحت پوشش نقد) وگرنه به نقد سیستم دانشگاهی و دانش جوئی میپرداختم.
در نهایت ریسک من مسیر زندگیم رو عوض کرد و خوش حالم که این شجاعت رو داشتم که چه قبل از کنکور در انتخاب رشته دبیرستان و چه در کنکور و انتخاب رشته مهندسی مکانیک و چه در دانشگاه مسیرم رو مطابق تحلیل خودم انتخاب کنم و افسارم دست این و اون و حرفای دیگران نباشه، هر چند ناگفته نماند که هر چیزی و هر انتخاب و تصمیمی هزینه های خودش رو داره و بدون هزینه نیست ولی با این وجود من تا الان و این سن و سال آدم خودم بودم و راهی رو رفتم که خودم میخواستم و پشیمونی این که چرا به حرف این و اون گوش کردم نداشتم و ان شا الله نخواهم داشت.
پیگیر باشید (پیگیر زندگی)
درباره این سایت